2:22

2:22 is een nieuwe thriller geregisseerd door Paul Currie, de regisseur van One Perfect Day.

De film gaat over luchtverkeersleider Dylan (Michiel Huisman). Wanneer Dylan een verkeerde keuze maakt veroorzaakt hij bijna een ongeluk in het luchtverkeer. Als hij dan ineens zijn dag opnieuw begint, denkt Dylan eerst dat zijn fout een droom was, maar wanneer alles precies hetzelfde lijkt te gaan als in zijn 'droom' leert hij dat hij vast zit in een tijdloep, die steeds om 2:22 's middags eindigt.

Dylan met Sarah

 
Om los te breken van deze tijdloep probeert Dylan te leren welke fout hij steeds maakt. Tijdens zijn onderzoek leert hij een passagier steeds beter kennen. Deze passagier heet Sarah (Teresa Palmer). Dylan begint steeds meer gevoelens voor haar te krijgen en raakt uiteindelijk verliefd op haar. Wanneer Dylan leert dat Sarah een passagier is van het vliegtuig dat steeds in gevaar brengt in zijn tijdloep, neemt hij de taak om het vliegtuig en zijn geliefde te redden een stuk serieuzer.

Dit is een leuke en interessante film, maar doordat dit na Before I Fall al de tweede film dit jaar is waar de film zich dankzij en tijdloep steeds op eenzelfde manier herhaald, kan het overkomen als een iets wat je al eerder hebt gezien. Dit gevoel kun je ook krijgen dankzij de bekendere films waar het verhaal zich ook steeds herhaald zoals: Edge of Tomorrow, 12 Monkeys of Groundhog Day.
Het probleem bij deze film is dat de herhaaldelijke gevolgen meer persoonlijkere zijn voor het hoofdpersonage in de film dan de rest van de wereld. Zo ligt het spanningsniveau lager dan bijvoorbeeld in Edge of Tomorrow. Het enige dat het hoofdpersonage eigenlijk probeert te doen is de vrouw redden op wie hij pas verliefd werd gedurende de film. Zo komt de film ook wat meer over als een Romantisch drama in plaats van een spannende thriller.    
In deze film doet het hoofdpersonage zelf ook steeds onderzoek en leert zo over de tijdlus. Zo leer je als kijker ook beter hoe een film met een tijdloep werkt. Het probleem is dan wel dat de meeste wel weten hoe dit werkt, omdat dit eerder in films is voorgekomen. Hierdoor kunnen deze onderzoek scenes voor sommigen dus bekend en langdradig overkomen.

De effecten in de film zien er verder wel goed en geloofwaardig uit. Bij de scenes waar twee vliegtuigen steeds bijna met elkaar in de lucht botsen, komt dit in het begin wel spannend over, maar doordat dit steeds herhaald wordt, neemt de spanning langzamerhand af.

Het acteerwerk in de film is goed. Michiel Huisman en Teresa Palmer vormen een leuk koppel, maar in hun andere films leveren beide wel beter en leuker werk.

Ik geef de film als cijfer een: