Rough Night

Rough Night is een nieuwe komedie geregisseerd en deels geschreven en geproduceerd door Lucia Aniello. Dit is haar eerste echte film die ze heeft geregisseerd, hiervoor heeft ze alleen wat korte films en tv afleveringen geregisseerd.  

In de film komt de vriendinnen groep van Jess (Scarlett Johansson) samen voor haar

vrijgezellenfeest in Miami
De vriendinnen zijn voor tien jaar al niet meer gezamenlijk bij elkaar geweest. Ze besluiten om er een avond om nooit te vergeten van te maken. Ondanks dat ze elkaar al een lange tijd niet hebben gezien weten ze er een leuke avond van te maken.
Wanneer de vriendinnen met het idee komen om een mannelijke stripper te boeken, gaat het verkeerd. De vriendinnen brengen de stripper namelijk per ongeluk om het leven. In paniek proberen de meiden nu te bedenken hoe ze verder moeten.


Dit is best een grappige film. In het begin is het komedie niveau wat laag, maar nadat ze per ongeluk de stripper vermoorden, wordt het komedie een stuk beter. Het is wel grappig om te zien hoe een groep paniekerige vrouwen omgaat met de feit dat ze net per ongeluk een moord hebben gepleegd. Ze komen allemaal met verschillende ideeën over hoe ze nu verder moeten en wat ze met het lijk moeten doen.  De komedie is voor het grootste deel wel voor vrouwelijke kijkers bedoelt, maar er zit ook komedie in voor namelijke kijkers. De leukste komedie voor mannen komt namelijk van het personage Peter (Paul W. Downs), de man met wie Jess zal gaan trouwen. Paul W. Downs is ook een van de twee schrijvers van de film.

Omdat dit pas Lucia Aniello haar eerste grote film is die ze heeft geregisseerd, kun je wel terug zien dat ze het veilig speelt. Ze probeert de komedie niet te schuin te laten worden. Dit is soms wel jammer, maar voor een eerste film heeft ze er wel wat leuks van gemaakt.

Doordat dit Lucia Aniello haar eerste film is, is het verhaal voor fans van meiden feest komedies wel wat bekend en voorspelbaar. Ondanks dat er weinig nieuws in deze film zit, weet de band tussen de verschillende personages van de vriendinnengroep de film draaiende te houden. De band tussen de vriendinnen komt heel realistisch over, zo kun je jezelf en je vriendinnengroep terug vinden in deze film. Wat ook goed meer helpt met het realistisch overbrengen van de band tussen de vriendinnen, is het goede en komische acteerwerk van de actrices van de film.

Dit kan een leuke film zijn om met een vriendinnengroep een keer te bekijken, maar dan moet je er niet met te hoge verwachtingen naartoe gaan.

Ik geef de film als cijfer een:

Valerian and the City of a Thousand Planets

Valerian and the City of a Thousand Planets is een nieuwe actie sci-fi film geregisseerd, geschreven en geproduceerd door Luc Besson, de regisseur van: Léon: The Professional, The Fifth Element en Lucy.
De film is gebaseerd op de gelijknamige Franse stripboeken serie.

In de film hebben de mensen een groeiend ruimtestation gemaakt dat in de toekomst zijn eigen universum is geworden. In de 28ste eeuw leven al duizenden verschillende wezens van verschillende planeten samen naast elkaar in dit nieuwe universum. Een stad van in het universum heet Alpha, dit is een stad waar verschillende wezens al eeuwen vredig samen leven en onderling kennis en cultuur met elkaar delen.

Valerian en Laureline

Speciale agent Valerian (Dane DeHaan) krijgt samen met zijn partner Laureline (Care Delevingne) de opdracht om naar Alpha te gaan, om een mysterieuze kracht te onderzoeken. Deze mysterieuze kracht lijkt de vredige samenleving te willen verstoren. Valerian en Laureline moeten de mysterieuze kracht zien te identificeren om en het op tijd zien te stoppen voordat de vrede in Alpha verstoord wordt.


Deze film bevat mooie beelden, die het de film wel waard maken om een keer gezien te hebben. Luc Besson is goed creatief geweest met het tonen van een paar verschillende aspecten van een paar van de duizenden planeten. Helaas door het grote aantal van de verschillende planeten krijg je als kijker maar even een kleine blik van bepaalde planeten zonder dat je echt goede details van deze planeten leert. Zo krijg je alleen de details te horen van de planeten die van belang zijn voor het verhaal van de film. Zo kan de film wel wat rommelig over komen, omdat ze teveel verschillende dingen in een korte tijd proberen te tonen. Het verhaal van de film wordt zo al snel onduidelijk en langdradig, omdat ze teveel onnodige extra's blijven toevoegen die niet altijd een doel in de film hebben. Zo kun je als kijker snel je interesse in de film verliezen, omdat het lastig wordt om het verhaal te blijven volgen. De film duurt ook twee uur en een kwartier. Dit is een lange tijd voor een film en dankzij de langdradigheid en onduidelijkheid van de film kan de film voor sommige ook nog langer aanvoelen dan dat hij werkelijk is.

Ze proberen de film ook grappig te maken door veel humor en grappen toe te voegen in de film, maar de meeste van de humor slaat alleen aan bij de jongere kijkers. Voor oudere kijkers is de humor al snel voorspelbaar. Door de hoeveelheid van de pogingen om grappig over te komen, kan dit voor oudere kijkers ook vervelend overkomen. Ze proberen je namelijk te vaak te laten lachen zonder succes.

De effecten in de film zien er goed uit, maar je kunt wel vaak duidelijk terug zien waar ze CGI- effecten hebben gebruikt. Sommige wezens die ze met CGI in de film hebben geplaatst zien er duidelijk erbij ingeplakt uit. Je kunt ook wel terugzien wanneer de acteurs voor een green screen staan. De mooie achtergrond van het green screen komt vaak namelijk levenloos over.  

Het acteerwerk in de film is ook niet zo goed. Dane DeHaan is een goede acteur, maar bij deze film lijkt hij verkeerd gecast te zijn. Hij probeert namelijk teveel over te komen als een slechte actie versie van Han Solo. Zijn personage weet ook steeds probleemloos de vijand te verslaan, waardoor ze geen spanning creëren. Bij het zoveelste gevecht weet je al van tevoren dat hij toch wel gaat winnen. Cara Delevinge probeert nog steeds door te breken als actrice, maar ook met deze film lukt het haar niet. In deze film moet ze bijvoorbeeld met dingen acteren die pas later in de film worden geplaatst met CGI. Je kunt gewoon zien dat ze verkeerd acteert, omdat ze in de film de CGI dingen vaak vanaf een verkeerde kant bekijkt. In de film is het ook bedoelt dat de twee hoofdrolspelers een romantische relatie met elkaar hebben, maar dit zie je ook niet echt geloofwaardig terug.

Uiteindelijk is deze film misschien leuker voor een jonger publiek of voor mensen die bekent zijn met de Franse stripboek serie.

Ik geef de film als cijfer een:

Dunkirk

Dunkirk is een nieuwe oorlogsthriller geregisseerd, geschreven en geproduceerd door Christopher Nolan, de regisseur van Inception, Interstellar en the Dark Knight trilogie.

De film is gebaseerd op de ware gebeurtenissen die tijdens de Tweede Wereldoorlog gebeurden in de stad Duinkerke. Hier zijn honderdduizenden soldaten van de geallieerde troepen door nazi-Duitsland omringd. De geallieerde troepen zitten vast op het strand van Duinkerke met de zee in hun rug en vijandelijke troepen die van alle kanten steeds dichterbij komen.

De geallieerde soldaten op het strand van Duinkerke

 Christopher Nolan heeft deze film op een bijzondere en realistische manier in elkaar gezet. Hij heeft namelijk alles op echte locaties gefilmd. De strand scenes zijn op de echte locatie van Duinkerke gefilmd, maar voor sommige scenes op het water heeft hij ervoor gekozen om deze te filmen op het IJsselmeer bij Urk. Als je eens in Urk bij het IJsselmeer bent geweest, kun je bij bepaalde scenes de locaties herkennen. Christopher Nolan heeft er ook voor gekozen om echte voertuigen in de film te gebruiken. Door het tonen van deze voertuigen komt de film meer realistischer over, vooral als je ziet hoe de personages deze voertuigen besturen.

Christopher Nolan heeft bij deze film wel een risico genomen om het verhaal al midden in de strijd te beginnen. Zo krijg je als kijker geen tot weinig opbouw van de personages in de film. Zo is er een kans dat je minder geïnteresseerd bent in de personages, omdat je van de meeste niet eens weet hoe ze heten. Dit risico helpt wel met het realistisch over brengen van de film, want in het echt zou je jezelf ook niet aan elkaar voorstellen terwijl je wordt beschoten. Christopher Nolan heeft er ook voor gekozen om gebruik te maken van lokale figuranten in de film. Zo spelen meer onbekende Nederlanders en Fransen de extra soldaten in de film. Dit was ook een gok voor hem, want in de trailer was al te zien dat sommige figuranten hun werk niet serieus namen en lachend terug te zien waren in de trailers. Gelukkig heeft Christopher Nolan deze beelden zo kunnen bewerken dat je deze mindere figuranten niet terug ziet in de film.

Christopher Nolan heeft ook samen met de soundtrack componist Hans Zimmer ervoor gezorgd dat alle geluiden in de film realistisch over komen alle schoten en explosies komen zo beter over bij het publiek. Dit helpt ook met het creëren van extra spanning in de film. De soundtrack van deze film lijkt op een moderne versie van de bekende Jaws soundtrack. In Jaws en deze film wordt dezelfde soort toon steeds harder en sneller afgespeeld. Bij deze film speelt dat goed in op de vijandige soldaten die steeds dichterbij de Geallieerde komen.

Door al het realisme en onbekendheid van de personages in de film kan het aanvoelen alsof je zelf echt aanwezig bent op het strand van Duinkerke tijdens deze spannende oorlogsmomenten. Zo laat de film je ook goed zien hoe het eruit kan ziet tijdens een oorlog.
     
Dit is weer een goede film van Christopher Nolan, waar je je gedachte wel bij moet houden om het preciezer te kunnen volgen, zoals bij de meeste van zijn films. Mensen die van geschiedenis houden kunnen het verhaal misschien wat beter volgen, omdat ze deze gebeurtenis al kennen. Zo valt er misschien voor deze mensen meer van de film te genieten.


Ik geef de film als cijfer een:

Wish Upon

Wish Upon is een nieuwe fantasie, horrorthriller geregisseerd door John R. Leonetti, de regisseur van Annabelle en Mortal Kombat: Annihilation.

De film gaat over de 17-jarige Clare Shannon (Joey King) ze leeft een armzalig en onpopulair leven. Op de middelbare school wordt ze samen met haar vriendinnen gepest door de populaire groep.

Clare met de muziekdoos

Wanneer ze van haar vader Jonathan (Ryan Phillipe) een Chinese muziekdoos krijgt, die hij bij het vuilnis vond, leest ze dat de muziek doos zeven wensen kan vervullen.
Clare gelooft niet dat de wens magie echt werkt, maar probeert het voor de grap toch uit. Als Clare ontdekt dat haar wens de volgende dag echt is uitgekomen, ziet ze de kans om met de muziekdoos alles in haar leven te veranderen. Clare verandert haar armzalige onpopulaire leven in een leven waar ze rijk en populair is. Clare haar leven lijkt er nu flink op vooruit te zijn gegaan, maar wat Clare niet weet is dat bij elke wens iemand die ze kent dood gaat. Wanneer Clare leert wat de kosten van haar wensen zijn, wil ze zo snel mogelijk van de muziekdoos af, om zo geen dierbare meer te verliezen. Clare moet nu de juiste manier zien te vinden om van de muziekdoos af te komen zonder dat het haar leven of het leven van haar dierbare in gevaar brengt.

Deze film lijkt qua verhaal om een mindere versie van de horror film the Possession van 2012 en de scenes waar mensen dood gaat als gevolg van de wensen van de hoofdrolspeelster komen over als een slechte mix tussen de films: Final Destination en Scary Movie. Deze scenes zijn namelijk allemaal op een aparte manier in de film gebracht, waardoor het juist meer komisch in plaats van eng wordt. Zo valt deze film ook moeilijk serieus te nemen. Er valt om deze film meer te lachen dan om de meeste komedies van dit jaar.

Het verhaal is ook erg onduidelijk, waardoor je als kijker moeilijk kunt volgen hoe de muziekdoos nou precies werkt. Gedurende de film leer je steeds meer over de muziekdoos, maar de verschillende dingen die ze blijven toevoegen aan het verhaal over de muziekdoos komen niet altijd overeen, waardoor je nog moeilijk kunt volgen hoe alles nou precies in elkaar zit met deze muziekdoos.

De cast van de film bestaat ook vooral uit een groep net beginnende acteurs en actrices. Dit kun je bij de meeste terug zien op de manier waarop ze acteren. Bij de meeste komt het emotieloos over en lijkt het alsof ze hun tekst gewoon staan op te lezen. Joey King is wel bekend van andere rollen die ze eerder in andere films en series heeft gespeeld, maar als hoofdrolspeelster komt ze wat te zwak over. Haar personage is ook slecht geschreven, waardoor je als kijker weinig om haar geeft. Haar problemen zijn ook echt problemen waar alleen tieners last van kunnen hebben tijdens hun tijd op de middelbare school. Zo zou deze film wel leuk kunnen zijn voor tieners, want die kunnen zich eerder terug vinden in de problemen van het hoofdpersonage. Dit kan dan ook een goede 'horror' film voor ze zijn om mee te beginnen, want deze film is ook niet echt eng voor een ouder publiek.

Ik geef de film als cijfer een:

To the Bone

To the Bone is een nieuwe Netflix Original Drama geregisseerd en geschreven door Marti Noxon.

De film verteld het verhaal van het meisje genaamd Ellen (Lily Collins). Ellen heeft anorexia en weet precies hoeveel calorieën er in de meeste verschillende soorten eten en drinken zit. Haar familie maakt zich erg zorgen over Ellen haar levensstijl en hebben haar daarom aangemeld bij Dr. William Beckham (Keanu Reeves).

Ellen bij Dr. Williams

Dr. Williams daagt haar en andere tieners die zo ook hun eigen problemen hebben uit om hun problemen onder ogen te zien en zo te zien dat ze niet gezond bezig zijn. Dr. Williams hoopt dat ze gezamenlijk elkaars problemen kunnen verhelpen en dat als zijn patiënten daarna een normaler en gezonder leven kunnen leiden.

Deze film laat op een goede en soms wat duistere akelige manier zien wat het gevolg kan zijn van bepaalde eetstoornissen. Wat voor lichamelijke als psychologische schade bepaalde eetstoornissen kunnen zorgen. Bij slachtoffers die lijden aan een bepaalde eetstoornis zijn niet alleen de mensen die leiden aan de stoornis het slachtoffer, de mensen die van hun houden zijn namelijk ook slachtoffer, want die hebben iemand waar ze van houden die aan een bepaalde stoornis lijdt. Deze film geeft goed weer hoe dit voor zoals het echte slachtoffer als zijn geliefden kan zijn.

Deze film focust zich vooral aan de stoornis Anorexia, war het hoofdpersonage aan lijdt. Het hoofdpersonage vertikt het om iets te eten. Hierdoor heeft ze geen vet en calorieën meer in haar lichaam, waardoor haar lichaam ander dingen begint af te breken om te kunnen blijven functioneren. Zo laat de film goed, maar gruwelijk zin dat als mensen met anorexia zo door blijven leven ze tot niets meer overblijven dan een lichaam met botten.

Lily Collins in To the Bone

Wat goed helpt met het realistisch overbrengen van de gevolgen van anorexia is het lichamelijk acteerwerk van Lily Collins, ze is voor deze rol namelijk echt veel afgevallen. Zo brengt ze het lichaam met iemand die lijdt aan anorexia duidelijk over op een enge manier.

Wie ook goed acteerwerk levert in deze film is Keanu Reeves. Hij komt over als een goede dokter, die er alles aan probeert te doen zodat zijn patiënten echt ontdekken wat er zo verkeerd is aan hun levensstijl. De rest van de cast levert ook goed en geloofwaardig werk als tieners, die zo hun eigen lichamelijke stoornissen hebben. Ze gedragen zich echt zoals tieners dat vandaag de dag doen.
Tieners die deze film bekijken kunnen zich zo gemakkelijker terugvinden in de personages uit de film en zo zien dat bepaalde dingen die ze doen om een perfect of mooi lichaam en leven te leiden eigenlijk een onmogelijke missie is die niet eens leidt tot een gezond en gelukkig leven. Deze film werkt zo goed als een leerzame film die de kijkers de gevolgen van bepaalde lichamelijke stoornissen goed laat terug zien. Het eind is helaas wel net iets te vaag, waardoor de laatste les minder duidelijk over kan komen bij de kijkers.

Als je een Netflix account hebt, is deze film het zeker waard om een keer te kijken, vooral als je zelf een tiener bent, die wel een in de richting van bepaalde lichamelijk stoornissen of problemen leeft. Dan kan deze film dienen als een soort waarschuwing dat je bepaalde keuzes niet moet maken in je leven en gewoon van je leven moet genieten.

Ik geef de film als cijfer een:

War for the Planet of the Apes

War for the Planet of the Apes is de derde film uit de nieuwe Planet of the Apes filmserie. Dit derde deel is net als het tweede regisseur door Matt Reeves.

Na de gebeurtenissen uit de vorige film zijn Caesar (Andy Serkis) en de rest van zijn apengroep ondergedoken in de duistere delen van hun bossen. Ze worden namelijk achtervolgd door een militair leger van de mensen, onder leiding van een brute kolonel (Woody Harrelson). Caesar leert dat dankzij deze kolonel vele apen bruut gedood zijn. Caesar komt met het plan om de kolonel persoonlijk te confronteren om zo het leven van de rest van de apen in veiligheid te brengen.

Caesar en andere apen opzoek naar de kolonel. 

 Caesar en een paar andere apen proberen de kolonel te vinden in de hoop hem op tijd te kunnen stoppen. Tijdens deze zoektocht zien ze sporen van de brute acties waar de kolonel verantwoordelijk voor is. Door met eigen ogen gezien te hebben waar de kolonel toe in staat is, weet Caesar nu zeker dat hij de kolonel moet stoppen voordat de achtergebleven apen ook in de handen vallen van de kolonel.



Deze film is weer een goede en mooie toevoeging aan deze nieuwe versie van de filmserie. Ze hebben nu een mooie trilogie neergezet over het verhaal van Caesar. Als je deze serie gewoon vanaf de eerste film: Rise of the Planet of the Apes van 2011 hebt gevolgd, kun je echt snappen waarom hij bepaalde beslissingen neemt en leeft je gemakkelijker mee met dit personage.

Het verhaal van deze film zit ook goed in elkaar. In de twee voorgaande films werd de tijd verdeelt tussen de menselijke personages en de apen. Zo kon je als kijker beide kanten begrijpen en kreeg je ook de optie dat je eigenlijk zelf kunt kiezen met wie je het eens bent. In deze derde film wordt de meeste tijd alleen aan de apen besteed. De mensen in deze film worden vooral neergezet als monsters, die de apen als een minder volk behandelen en als slaven hun zware werk laten doen. Zo speelt de film in op de geschiedenis van de mens, waar ze je eerst kunnen doen terug denken naar de tijd van slavernij. Later als je ziet hoe de apen opgesloten zitten in gevangenkampen, kan dit je doen terug denken aan de tijd van de Tweede Wereldoorlog, waar bepaalde groeperingen ook opgesloten werden vanwege hun cultuur en levensstijl. Deze film heeft ook wel wat brute scenes waar de apen hardhandig behandelt worden als ze bijvoorbeeld niet doen wat de mensen van ze willen. Door deze scenes is de film wel minder geschikt voor te jonge kijkers.

De effecten in deze film zien er weer geweldig uit. De motion capture effecten in deze filmserie worden steeds beter per film. In deze film lijken de acteurs die met motion capture effecten de apen spelen echt op echte apen. Het is ook leuk om de film in 3D te zien, want dan lijkt het bij sommige scenes echt alsof je oog in oog staat met een echte aap.

Wat ook goed helpt met het realistisch overbrengen van het idee dat je echt naar apen zit te kijken is het acteerwerk van de acteurs die de apen spelen. Andy Serkis is bij de meeste mensen het met bekend van zijn rol als Gollum uit The Lord of the Rings trilogie, maar voor de rol van Caesar heeft hij echt moeten bestuderen hoe echte apen zich in bepaalde situaties gedragen om dit in zijn motion capture werk zo precies en realistisch mogelijk over te brengen voor de Planet of the Apes films. Hij heeft de rest van de cast zo ook geholpen en getraind hoe ze hetzelfde met motion capture moeten doen om het zo realistische over te brengen.

Met deze film vormt deze filmserie een van de beste trilogieën van de afgelopen tijd. Het is wel slim om de voorgaande film vooraf gezien te hebben om deze film meer te kunnen waarderen, want alleen voegt deze films zelf weinig nieuws toe en kan het zo overkomen alsof het bijna geen echte inhoud bevat. Dit komt omdat de meeste van de inhoud in de vooraf gaande film is verwerkt en het in deze film mooi probeert af te sluiten. Geruchten gaan wel dat het team achter deze film best nog meer films zou willen maken voor the Planet of the Apes serie. Nog een film kan leuk zijn, maar is niet echt nodig, ze kunnen het ook mooi beëdigen met deze film en zo een mooie trilogie achterlaten.

Ik geef de film als cijfer een:

The House

The House is een nieuwe komedie geregisseerd en deels geschreven door Andrew Jay Cohen. Dit is de eerste film die hij heeft geregisseerd. Verder is hij meer bekend van het deels schrijven van de verhalen van andere films zoals: Bad Neighbours en Mike and Dave Need Wedding Dates.

De film gaat over het echtpaar Scott (Will Ferrell) en Kate Johansen (Amy Poehler).

Scott, Kate en Alex ontvangen het
bericht dat Alex is toegelaten

De twee zijn erg gelukkig vooral nadat te te horen krijgen dat hun dochter Alex (Ryan Simpkins) is toegelaten tot de universiteit.
Wanneer de ouders ontdekken dat ze de hoge prijs van de universiteit niet kunnen betalen, weten ze niet wat ze hun dochter moeten vertellen.
Frank (Jason Mantzoukas) is een goede vriend van het echtpaar. Hij komt met het idee om een illegale casino te beginnen in het huis van het echtpaar, zo kunnen ze genoeg geld verdienen om de universiteit kosten te betalen en zo ook genoeg extra geld kunnen verdienen.
De plannen van de drie lijken goed uit te pakken, want hun casino valt goed bij de mensen en ze weten genoeg geld te verdienen. De drie moeten nu alleen oppassen dat niemand verteld over hun illegale casino aan de verkeerde mensen zoals de politie.

Scott en Kate in hun casino 

Deze komedie is probeert erg grappig over te komen, maar dit leuk helaas maar bij een paar scenes. Verder zit er veel onhandige humor in de film, die niet aan slaat. De grappigste momenten zitten ook al in de trailer, waardoor het tijdens het kijken al voorspelbaar is en niet meer grappig.

De film wordt ook veel gevuld met onnodige extra scenes om de film zo ten minste een anderhalf uur te laten duren. Zonder deze onnodige extra's zou de film, maar ongeveer een uur duren. De film is wordt zo eerder langdradig in plaats van grappig. 

Met deze film proberen ze ook andere casino films zoals Casino uit 1995 na te doen op een grappige manier om er zo een parodie van te maken. Dit is in het begin wel leuk, maar verandert later in een respectloze afzeteing van deze film alleen om hun eigen film mee te vullen.

Jason Mantzoukas is het grappigste in de film gevolgd door Amy Poehler. Will Ferrel is in deze film net zoals hij in zijn laatste paar komedies is geweest en is hier ook niet erg grappig. Zijn laatste beste komedie werk was in the LEGO Movie uit 2014. 

Ik geef de film als cijfer een:

Spider-Man: Homecoming

Spider-Man: Homecoming is de derde reboot van het personage Spider-Man. Deze derde reboot is bijzonder, omdat de twee filmstudio's: Marvel en Sony eindelijk besluiten samen te werken om Spider-man samen op en goede manier in een film te brengen en hem ook deel uit laten maken van de Marvel filmserie. Spider-Man: Homecoming is regisseur door Jon Watts, de regisseur van Cop Car.

In de film is Peter Parker (Tom Holland) terug uit Berlijn waar hij samen met zijn nieuwe mentor Tony Stark (Robert Downey Jr.) en andere helden heeft opgenomen teug een groep helden die volgens de staat de verkeerde kant op zijn gegaan. Nu Peter weer thuis bij zijn tante May (Marisa Tomei) moet hij zijn normale dagelijkse leven weer zien op te pakken.

Spider-Man helpt een oudere vrouw

Na zijn normale dagen op school probeert Peter zoveel mogelijk goede daden te verrichten als Spider-Man, om Tony Stark te tonen dat hij goed bezig is en klaar is om weer met hem en de andere helden samen te werken. Helaas hoort Peter niets bijzonders van en krijgt alleen simpele complimentjes.
Wanneer Spider-Man schurken probeert te stoppen die handelen met alien wapens werken, moet hij het opnemen tegen hun leider the Vulture (Michael Keaton), Deze strijd is van een andere niveau dan de goede daden die Spider-Man eerder deed. Spider-Man moet the Vulture en zijn plannen nu alleen zien te stoppen om te bewijzen dat hij alleen een echte held kan zijn.

Spider-Man in actie

Dit is sinds Spider-Man 2 uit 2004 eindelijk weer een goede Spider-Man film. Nu Marvel eindelijk inspraak heeft over hoe ze bepaalde dingen willen hebben, is dit echt een Spider-Man film geworden zoals het bedoelt is. Spider-Man is in deze film nog echt een moderne tiener die nog op de middelbare school zit. Peter Parker lijkt en doet in deze film dan ook wat de meeste tieners van vandaag de dag ook doen. Zo kunnen tieners die naar deze film kijken zich gemakkelijke relateren aan deze versie van Spider-Man. Tom Holland heeft ook zijn versie van Peter Parker ook deels gebaseerd op het personage Marty McFly (Michael J. Fox) van de Back to the Future films. Oudere kijkers kunnen deze overeenkomsten wel terug zien en zo ook plezier beleven aan deze nieuwe versie van Spider-Man.
De angst bij deze film was voor sommige wel dat Robert Downey Jr. zijn personage Tony Stark/Iron Man teveel in de film aanwezig zou zijn, waardoor het misschien meer een Iron Man 4 film zou worden in plats van een nieuwe Spider-Man film. Gelukkig zijn deze zorgen niet nodig, want Robert Downey Jr. zijn aanwezigheid in de film valt mee. Hij komt vooral in de film voor om even komisch over te komen voor het publiek en om Peter soms wat oudere wijsheid te geven.
Wat deze film ook bijzonder maakt is dat ze best wat tijd besteden aan de schurk: the Vulture. Zo kun je meer begrijpen waarom hij voor het schurken leven heeft gekozen. Het is ook leuk om Michael Keaton in deze rol te zien. Michael Keaton heeft de eerste Batman gespeeld in de eerste Batman film van 1989. Het is dan wel grappig om hem nu als een schurk te zien.
De rest van de cast levert ook goed werk in de film.

De effecten in de film zien er ook goed en geloofwaardig uit. Het is weer leuk om een goede versie van Spider-Man door te straten van New York te zien slingeren. The Vulture komt ook goed over in zijn kostuum. Op sommige momenten kan hij zelfs wat angstaanjagend overkomen voor jonge kinderen.

Uiteindelijk is dit een goede reboot die echt nodig was om het personage Spider-man te redden. Zowel oud als oud kan genieten van deze film. Er zijn wel wat kleine aanpassingen gemaakt die voor de diehard fans wat storend kunnen overkomen, maar deze aanpassingen passen wel zij goed geweest om de film ook modern te maken. Echte fans kunnen ook bepaalde namen horen vallen die verwijzen naar toekomstige personages voor de toekomstige Spider-Man en Marvel films.

Ik gef de film als cijfer een:

2:22

2:22 is een nieuwe thriller geregisseerd door Paul Currie, de regisseur van One Perfect Day.

De film gaat over luchtverkeersleider Dylan (Michiel Huisman). Wanneer Dylan een verkeerde keuze maakt veroorzaakt hij bijna een ongeluk in het luchtverkeer. Als hij dan ineens zijn dag opnieuw begint, denkt Dylan eerst dat zijn fout een droom was, maar wanneer alles precies hetzelfde lijkt te gaan als in zijn 'droom' leert hij dat hij vast zit in een tijdloep, die steeds om 2:22 's middags eindigt.

Dylan met Sarah

 
Om los te breken van deze tijdloep probeert Dylan te leren welke fout hij steeds maakt. Tijdens zijn onderzoek leert hij een passagier steeds beter kennen. Deze passagier heet Sarah (Teresa Palmer). Dylan begint steeds meer gevoelens voor haar te krijgen en raakt uiteindelijk verliefd op haar. Wanneer Dylan leert dat Sarah een passagier is van het vliegtuig dat steeds in gevaar brengt in zijn tijdloep, neemt hij de taak om het vliegtuig en zijn geliefde te redden een stuk serieuzer.

Dit is een leuke en interessante film, maar doordat dit na Before I Fall al de tweede film dit jaar is waar de film zich dankzij en tijdloep steeds op eenzelfde manier herhaald, kan het overkomen als een iets wat je al eerder hebt gezien. Dit gevoel kun je ook krijgen dankzij de bekendere films waar het verhaal zich ook steeds herhaald zoals: Edge of Tomorrow, 12 Monkeys of Groundhog Day.
Het probleem bij deze film is dat de herhaaldelijke gevolgen meer persoonlijkere zijn voor het hoofdpersonage in de film dan de rest van de wereld. Zo ligt het spanningsniveau lager dan bijvoorbeeld in Edge of Tomorrow. Het enige dat het hoofdpersonage eigenlijk probeert te doen is de vrouw redden op wie hij pas verliefd werd gedurende de film. Zo komt de film ook wat meer over als een Romantisch drama in plaats van een spannende thriller.    
In deze film doet het hoofdpersonage zelf ook steeds onderzoek en leert zo over de tijdlus. Zo leer je als kijker ook beter hoe een film met een tijdloep werkt. Het probleem is dan wel dat de meeste wel weten hoe dit werkt, omdat dit eerder in films is voorgekomen. Hierdoor kunnen deze onderzoek scenes voor sommigen dus bekend en langdradig overkomen.

De effecten in de film zien er verder wel goed en geloofwaardig uit. Bij de scenes waar twee vliegtuigen steeds bijna met elkaar in de lucht botsen, komt dit in het begin wel spannend over, maar doordat dit steeds herhaald wordt, neemt de spanning langzamerhand af.

Het acteerwerk in de film is goed. Michiel Huisman en Teresa Palmer vormen een leuk koppel, maar in hun andere films leveren beide wel beter en leuker werk.

Ik geef de film als cijfer een: